Küfeki Taşı, yüzyıllardan beri İstanbul ve Trakya’nın yapı taşı gereksinimini karşılayan; “lümaşelli kalker”, “maktralı kalker” ya da Bakırköy Taşı adlarıyla da bilinen deniz kabuklarının çoğunlukla da istiridye kabuklarının oluşturduğu bir kalker çeşitidir. Bileşimindeki karbonat oranı yüksek olduğu için, asitle reaksiyonunda hızlı bir köpürme izlenir. Bol fosilli, boşluklu, kalsit özellikli bir dokusu vardır. Açık bej-beyaz tonlarında, ince taneli ve kumlu görünümde, kompakt bir kayaçtır.
Diğer önemli bir özelliği, doğadan çıktığı anda her türlü işleme uygun olması ve kolay işlenmesi; havayla temastan sonra ise bünyesine karbondioksit alarak ikincil bir hidratasyonla sertliğinin artması, dayanıklılık ve güç kazanmasıdır. Su içinde bulunduğu durumlarda da özellikleri değişmez. El işlemelerine uygun ve tarihi eser restorasyonunda en çok kullanılan taş çeşitidir.
Roma, Bizans ve Osmanlı dönemlerinde genellikle, Bakırköy çevresindeki (Yeşilköy Havalimanı, Bakırköy, Sefaköy, Yeşilköy, Şirinevler, Merter ve çevresindeki yerleşim alanları altında kalan) ocaklardan elde edildiği için daha çok BakırköyTaşı denilen küfekinin üretimi oldukça sınırlı olmakla beraber bugün de sürdürülmektedir.
Küfeki Taşı, Mimar Sinan ve diğer Osmanlı mimarlarının eserlerinde daima ana yapı malzemesi olmuş; kaba işlenmişlikten kesme taş ve yoğun bezemeli düzeye kadar değişik, zengin bir kullanım alanı bulmuştur. Yalnızca örgü ve dış cephe malzemesi olarak değil, iç mekanlar da, döşeme kaplamalarında, kemerlerde, portal, mihrap ve minberlerde de kullanılmıştır. Aynı zaman da esas olarak kalker olduğundan ve bazı çıkan madenlerde kireç taşı özelliği taşıdığından çimentoda hammadde olarak ta kullanılmaktadır.
